ว่าด้วยเรื่อง "การวางเฉย"มีนิทานเซนเรื่องหนึ่ง ซึ่งผมชอบและยังจําได้ดี ขอนํามาเล่าให้ฟังนะครับ
เรื่อง มีอยู่ว่ามีพระอยู่ 2 รูป ธุดงค์ไปด้วยกัน ณ ตําบลหนึ่ง วันก่อนหน้านั้นฝนได้ตกหนักนํ้าในลําธารกลายเป็นโคลน ขณะที่พระทั้ง 2 รูปผ่านมาถึงริมลําธาร ได้พบหญิงสาวในชุดกิโมโนพยายามจะข้ามลําธารนั้น พระองค์ทั้ง 2 จึงเข้าไปสอบถาม
จึงได้ทราบว่าหญิงสาวตั้งใจจะข้ามลําธาร แต่ก็กลัวกิโมโนเปื้อน ทันใดนั้นเมื่อไม่มีใครอื่น พระองค์แรกก็อุ้มหญิงสาวข้ามลําธาร ท่ามกลางความตกใจของพระองค์ที่สอง
พระองค์ แรกเมื่อวางหญิงสาวลงแล้วก็เดินทางต่อไปในทันที แม้พระองค์ที่สองจะต้องการที่จะถามพระองค์แรกว่า เพราะเหตุใดจึงทําผิดศีลได้หน้าตาเฉย แต่ก็ไม่กล้าถาม จึงได้แต่ก้มหน้าเดินทางต่อไป เวลาเย็นพระทั้ง 2 แวะพักใต้ต้นไม้ใหญ่ เมื่อจัดแจงตระเตรียมที่พักเรียบร้อย ที่สุดความอดทนของพระองค์ที่สองก็หมดลง จึงได้ว่ากล่าวพระองค์แรกต่างๆ นานา เหนื่อยแล้วก็สอบถามว่าเหตุใดจึงทําเซ่นนั้น
พระองค์แรกแค่ยิ้มและตอบว่า "ผมวางเธอคนนั้นที่ริมนํ้าตั้งแต่กลางวันแล้ว ท่านยังแบกเธออยู่อีกหรือ?" นิทานก็จบลง
"การวางหรือไม่วาง" ใจเราต่างหากครับ ที่บอกได้ ไม่พูดไม่ได้แปลว่าวางได้นะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น